Sa higayon nga wala kitay mahimo

Pinasikad sa: Juan 19;25-27

Talan-awon kini diin ang inahan igo lang sa pagsud-ong sa iyang anak nga nagtinga niadtong mga tungora. Buot niyang hangpon ang iyang anak apan ang kahigayonan wala motugot ingon nga ang kanhiay gamhanang anak diha sa pulong ug sa buhat ania, nag-antos sa hilabihan.

Matag tulo sa dugo ingon man matag ping-it sa iyang anak nakasamad man usab sa kasingkasing sa inahan. Husto gyud si Simeon nga ang kasakit nga mahiagoman sama sa espada nga molagbas sa kasingkasing ni Maria.

Niadtong Dominggo duna koy gihilogan nga babaye. Dunay gihambin nga sakit nga cancer. Ang maong sakit dali ra gyud kaayo nikuyanap nga tungod niini nibuto ang iyang mga totoy.

Tataw nako sa duruha ko ka mga mata nga dili basta basta ang iyang nahiagoman. Bugtong pag-ampo lamang ang akong nahimo ug gipasalig ngadto kaniya. Akong nakita usab nga taliwala sa maong kasakitan nahimo pud siyang andam ug tagana sa kun unsay pagbuot sa Dios alang sa iyang hinulamang kinabuhi.

Nitutok ko sa krusipiho sulod sa akong kwarto ug padayon kong gipamalandongan ang maong panagtagbo.

Dunay mga higayon nga ako nasakitan ug sa kaulahian ang paghilak lamang ang tambal sa kagul-anan. Sa mga higayon nga ako nagmahay akong sud-ongon ang krus ug nakaamgo nga dili matandi ang kasakitan nga nahiagoman sa atong Ginoo tungod ug alang kanato.  Nitutok ko sa krusipiho hangtud nga nidagayday ang mga luha uban ang panghupaw…. Dios ko! Dios ko nganong gibiyaan mo